Όταν είσαι θεσμικός παράγοντας, και μάλιστα Αντιπρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, διατελέσας Υπουργός και...
τηλεοπτικός πωλητής βιβλίων καθώς και σχολιαστής, αν μη τι άλλο πρέπει να δείχνεις μια κάποια σταθερότητα στις εμβληματικές δηλώσεις σου και στην εκδήλωση της προτίμησής σου για τον τρόπο αυτοχειρίας σου, αν...
Ξεκίνησε με μία ωδή υπέρ ρωγμών και εστιών που έγινε αντικείμενο καρναβαλικής περιφοράς.
Ακολούθησε μία λυρική αναφορά περί αγχόνης στην πλατεία Συντάγματος, αν...
Στην πορεία, άλλαξε επί το θεαματικότερο την διαδικασία αυτοτιμωρίας του, αν...:
Δήλωσε πρόθυμος να αυτοπυρποληθεί αν βρεθούν στοιχεία σε βάρος του.
Απ’ όσο μας είναι γνωστό η αυτοπυρπόληση αποτελούσε πάντοτε μια όχι συχνή μορφή διαμαρτυρίας συνδεδεμένη με το αίτημα απονομής δικαιοσύνης. Είναι μια «ύστατη» μορφή διαμαρτυρίας καθώς είναι ένας τρόπος αυτοκτονίας με έντονες ιστορικές και πολιτιστικές συνδηλώσεις θυσίας για κάποιο σκοπό. Ο Γιαν Πάλατς αποτελεί ένα χαρακτηριστικό και αξιομνημόνευτο σύγχρονο παράδειγμα τέτοιας θυσίας.
Οι αυτόχειρες ήρωες θυσιάζονται με το αίτημα απονομής δικαιοσύνης σε όλη την κοινότητα όταν η απόδοση δικαιοσύνης μοιάζει να είναι μια αμφίβολη μακροπρόθεσμη προοπτική. Μετά την απόδοση Δικαιοσύνης, δεν είδαμε κανέναν μέχρι στιγμής – δόξα τω Θεώ - να αυτοπυρπολείται.
Η δήλωση «αν παρουσιαστούν στοιχεία ότι εγώ πήρα βαλίτσα με 2 εκατ. ευρώ δέχομαι να αυτοπυρποληθώ» στην υποθετική περίπτωση που έστω ότι θα βρεθούν – κάτι το οποίο και εγώ δεν πιστεύω - σε ποια ακριβώς κατηγορία θυσίας υπέρ της κοινότητας, του κοινωνικού συνόλου, εμπίπτει; Ή μήπως αποτελεί μία «λεκτική νεοελληνική υπερβολή» προκειμένου να αποδείξει το ανυπόστατο της όποιας κατηγορίας;
Κι αν είναι έτσι, μία «λεκτική νεοελληνική υπερβολή», τότε ποια απ’ όλες να κρατήσουμε σαν κορυφαία πνευματική του παρακαταθήκη, σαν κορυφαίο διδακτικό μήνυμα: τις ρωγμές; την κρεμάλα στο Σύνταγμα; την αυτοπυρπόληση;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αρχικά μου έρχεται συνειρμικά ο « ύμνος στο Παράλογο »...
Καθώς όμως γίνεται εμφανής η αισθητική της δήλωσης, μου έρχεται συνειρμικά ένας ταπεινός τσέχικος αφορισμός βγαλμένος από τα σπλάχνα της Άνοιξης της Πράγας :
«Τα μεγάλα λόγια έχουν ένα καλό:
μπορεί να κρυφτεί πίσω τους
ένας μικρός άνθρωπος»
Όμως ακάθεκτη καθώς ήταν, η δήλωση, άρχισε να εξαπλώνεται βάναυσα από πλευράς αισθητικής, με διαφορετικά διδακτικά παραδείγματα απόδειξης αθωότητας ( τις ρωγμές, την κρεμάλα στο Σύνταγμα και την αυτοπυρπόληση ), μου έρχεται συνειρμικά σαν επίλογος, ένα δια ταύτα, βρε αδελφέ, δεν ξέρω πως μου ήρθε συνειρμικά , ένα «τσιτάτο» του Αβραάμ Λίνκολν: «Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία »
ΥΓ: Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις με αποτέλεσμα η σιωπή να μην σώζει πάντα, όπως διηγείται το παρακάτω (αντί) σοβιετικό ανέκδοτο με τίτλο «Το κανάλι »: Ποιος έφτιαξε το κανάλι που συνδέει τη θάλασσα της Βαλτικής με τη Λευκή Θάλασσα; Τη δεξιά όχθη, αυτοί που έλεγαν ανέκδοτα. Την αριστερή, αυτοί που τα άκουγαν.
Πηγή
