tromaktiko: Αν κάποτε έλεγε ο Κων/νος Καραμανλής ότι η Ελλάδα είναι φρενοκομείο, τί θα έλεγε σήμερα;

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

Αν κάποτε έλεγε ο Κων/νος Καραμανλής ότι η Ελλάδα είναι φρενοκομείο, τί θα έλεγε σήμερα;



 Γράφει η Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
To 1989 ήμουν πολύ μικρή για να γνωρίζω και να καταλαβαίνω την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι τόσο ωραίο να...
είσαι παιδί. Την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει την έχουν οι γονείς και... οι Μεγάλοι.

Στην παιδική μου ηλικία, όταν άκουγα “Μεγάλοι” σκεφτόμουν τους γονείς, τους θείους, τις θείες, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, κλπ. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι “Μεγάλοι” είναι όλοι εκείνοι που έχουν τη δύναμη να φέρνουν την “αλλαγή” σε μια χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο... Είτε προς τα πάνω... Είτε προς τα κάτω...

Πριν 29 χρόνια, λοιπόν, δεν είχα ιδέα για το τί συνέβαινε έξω από τον μικρόκοσμο της θαλπωρής της οικογένειάς μου και των παιχνιδιών μου. Δεν ήξερα καν τη λέξη “φρενοκομείο”!

Και όμως, σύμφωνα με την περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτή ήταν η ιδανική λέξη για να περιγράψει κάποιος την κατάσταση στη χώρα μας.

Αλλά, ας ξεκινήσουμε την ιστορία από την αρχή. Το 1980, το ελληνικό κοινοβούλιο εκλέγει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτή τη θέση υπηρετεί ως το 1985 και παρατείται πρόωρα, λίγους μόνο μήνες πριν τη λήξη της θητείας του. Είχε προηγηθεί ανακοίνωση του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, ότι το κόμμα του δεν θα υποστήριζε την επανεκλογή του, αλλά θα πρότεινε τον Χρήστο Σαρτζετάκη για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επικρίνει αυτή τη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά η κυβέρνηση απαγορεύει τη μετάδοση της δήλωσής του από την κρατική τηλεόραση.

Το 1989 και εν μέσω της πολιτικής κρίσης που περνούσε η χώρα λέει: «Τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο.»

Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν αν τότε που χαρακτήριζε “φρενοκομείο” τη χώρα μας, μπορούσε να φανταστεί πως αρκετά χρόνια αργότερα, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη. Μια χώρα εξαντλημένη, πτωχευμένη σε όλους τους τομείς: οικονομικά, πολιτικά, πνευματικά και  ηθικά...

Την εποχή που ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό -όπως και αργότερα στο γυμνάσιο και το λύκειο- μαθαίναμε διάφορα ποίηματα για την περήφανη πατρίδα μας. Την Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας, της τέχνης, του πολιτισμού, των γραμμάτων... Την Ελλάδα που με μεγάλωσε, που αγαπώ, που κυριαρχεί στις παιδικές μου αναμνήσεις, που με ώθησε να μάθω για την ιστορία της, όπως και για το τί υπάρχει πέρα από τα σύνορά της.

Ποιά είναι τώρα πια η πραγματικότητα;
Πηγή
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!