τα αρνητικά και ανεπιθύμητα γεγονότα ζωής, οι χρόνιες αντιξοότητες στα πλαίσια της οικογένειάς σου, κωδικοποιούνται στη μνήμη σου ως αρνητικά γνωστικά σχήματα, με βάση τα οποία αξιολογείς τον εαυτό σου ως ανάξιο, τους άλλους ως αδιάφορους και σκληρούς απέναντί σου και τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους ( φίλους, δασκάλους) ως απρόβλεπτες και επιβλαβείς.
Ματαιώνεις προσδοκίες, επιθυμίες που είχες μέσα στην ψυχή σου χτίσει για αυτή την οικογένεια.
Το γεγονότα μέσα στην οικογένεια σου δημιουργούν ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος , τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς σε θυμώνουν.
Aπο τις συνθήκες καλείσαι να προσαρμοστείς σε νέους ρόλους, (προστάτης οικογένειας, υποστήριξη μητέρας) όλα αυτά σε συνδυασμό με τις αλλαγές λόγο μετακομίσεων στο σχολικό περιβάλλον, το γειτονικό περίγυρο και τις φιλικές σχέσεις σε κλονίζουν.
Το πρώτο διάστημα η απομάκρυνση ενός γονιού φέρει ανακούφιση από συχνές εντάσεις και διαμάχες που ζούσες , αναγκάζεσαι να παρακάλας να αποχωρίσει ο πατέρας.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο χωρισμός επιφέρει περισσότερο άγχος, πίεση και αντικρουόμενα συναισθήματα απέναντι στους γονείς.
Η απώλεια ακόμη και ενός βίαιου γονιού είναι μοναδική ως προς την ικανότητά της να σημαδέψει μια καμπή που θα σε ακολουθήσει σαν παιδί έως την ενήλικη ζωή σου.
Είσαι πολύ μικρός και αδύναμος ψυχικά να συλλάβεις και να κατανοήσεις την έννοια του αποχωρισμού, της βίας μέσα στο σπίτι και
να διαχειριστείς τη λύπη σου.
Μετά απο τα βίαια και οδυνηρά περιστατικά, περνάς από διαφορετικά συναισθηματικά στάδια μέχρι να μπορέσεις να αποδεχτείς, το γεγονός και να συνεχίσεις τη ζωή σου, όπως μπορείς.
Η άρνηση πρώτα να δεχθείς ότι αυτό συμβαίνει μέσα στο σπίτι, το συναισθηματικό μούδιασμα στην συνέχεια το επόμενος πρωί, και ο θυμός που δεν σ΄αφήνουν να εκφράσεις είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που βιώνεις, και ακολουθεί ο φόβος, καλύτερα ο τρόμος για το αβέβαιο μέλλον.
Ερωτήματα με αγωνία ποιος θα με στηρίζει , φροντίζει απο εδώ και πέρα.
Δεν ξέρεις εάν θα έχεις στέγη, τροφή, εάν ο πατέρας στραφεί με θυμό ενάντια στην μάνα, κυρίως όταν εσύ λείπεις απο το σπίτι, είσαι σχολείο.
Ακούς φωνές όταν παίζεις στην γειτονία και τρέχεις με τρόμο στο σπίτι, να προλάβεις τα χειρότερα.
Ζείς κάθε προσωρινό χωρισμό λές και είναι οριστικός, άγχος, θλίψη, φόβο, και τα ίδια συναισθήματα πολλές φορές μέσα στο χρόνο.
Εμφανίζεις φοβίες και διαταραχές στον ύπνο.
Οι κυριότερες ψυχολογικές αντιδράσεις είναι συνήθως λύπη, θυμός, κατάθλιψη, αλλαγές στην αυτοεκτίμηση, παλινδρόμηση, στρες, άγχος, συναισθηματική προσκόλληση στην μητέρα. Την οποία και εξιδανικευεις , γιατί την είχες ανάγκη.
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει αρχή και τέλος σ΄αυτό, ζεις ίδιο έργο σ΄επανάληψη.
Ζείς σ΄ ένα οικογενειακό σύστημα χωρίς συνοχή και στοργή με σαφώς εμφανείς σχέσεις εξουσίας.
Αντιμετωπίζεις συχνά οικονομικά προβλήματα, φτώχεια, γνωρίζεις αλλά δεν θέλεις να δεχθείς ότι οι γονείς σου, διαθέτουν περιορισμένες γονικές δεξιότητες και είναι συναισθηματικά ανώριμοι.
Η φτωχή διατροφή, η ανεπαρκής φροντίδα και τα περιορισμένα περιβαλλοντικά ερεθίσματα ανήκουν στις πιθανά γενεσιουργές αιτίες της ψυχοσυναισθηματικής σου κακοποίησης .
Όλα αυτά που βιώνεις μέσα σου, το θρήνο και το φόβο τα εκφράζεις μέσα απο έργα και παιχνίδια και σπανιότερα με λόγια.
Τα συναισθήματα φαίνονται μέσα από το παιχνίδι, τις ζωγραφιές σου, ( φτιάχνεις όμορφα σπίτια που σου έχουν λείψει, καράβια και αυτοκίνητα που θα σε πάρουν μακριά απο όσα δύσκολα βιώνεις)
Το χειρότερο για την ψυχή σου, είναι ότι δεν μπορείς ν’ αναφερθείς με υπερηφάνεια στο ζεύγος των γονέων σου, όπως το κάνουν τ΄ άλλα παιδιά. Τα έχεις χαμένα, μειώνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, γίνεσαι ασταθής και επηρεάζεται η επίδοση σου σχολείο, παιχνίδι κλπ.
Αναγκάζεσαι να βρεις τρόπους να διατηρήσεις ένα αίσθημα εμπιστοσύνης σε αναξιόπιστα άτομα, ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα στην ανασφάλεια, να διατηρήσει τον έλεγχο μιας κατάστασης που είναι τρομακτικά απρόβλεπτη, τη δύναμη μέσα σε μία κατάσταση αδυναμίας.
Καθώς είσαι ανίκανος να φροντίσεις ή να προστατεύσεις τον εαυτό σου, αναγκάζεσαι να αναπληρώσεις την έλλειψη φροντίδας και προστασίας των μεγάλων με τα μόνα μέσα που διαθέτεις, φαντασία και αυταπάτες.
Το γεγονός ότι με τους γονείς σου έχεις σχέσεις έλξης-απώθησης και ανασφάλειας, αμφιβάλλεις για την αποτελεσματικότητα τους και την επιρροή τους στην προσωπικότητα τους και, αν και παραμένεις κάπως ανεξάρτητος, έχεις έλλειψη αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης για την αξία σου κι έτσι γίνεσαι πιο επιρρεπής στο να δεχθείς βίαιη συμπεριφορά από τους συνομήλικους σου και αργότερα την εκμετάλλευση και χειραγώγηση.
Στο σχολείο γίνεσαι στόχος των πιο επιθετικών παιδίων, τα οποία θέλουν να πληγεί η κοινωνική σου κατάσταση και να μεγαλώσουν μέσα σου η ντροπή, ενοχή και τα αισθήματα αναξιότητας.
Η συναισθηματική βία, οι λεκτικές επιθέσεις, οι απειλές, η απόρριψη, η απομόνωση ή η υποτιμητική συμπεριφορά, σου προκαλούν ψυχικό πόνο, αγωνία και καταπόνηση.
Άκουσες μέσα και έξω απο το σπίτι, σχόλια που σ΄έκαναν να νιώθεις ανάξιος και χαζός, συγκρίσεις, προσβολές, απειλές, βρίσιμο, ρίψη ευθυνών και εσύ απαντούσες με τελειομανία, αρνητικές προβλέψεις, ενοχή και ντροπή.
Αρχίζεις να λειτουργείς κοινωνικά με αποφύγη και απόσυρση. Μένεις σπίτι, δεν βγαίνεις να βρείς παρέες.
Βλέπεις νιώθεις διαρκή αγωνία, ένταση, τρόμο εξαιτίας της απειλής βίας αλλά και του εξευτελισμού που έχεις βιώσει.
Εξαναγκάζεσαι να ακολουθείς τις επιθυμίες των άλλων , δεν έχεις ψυχικές αντοχές και δυνάμεις χωρίς να μπορείς να ανακτήσεις τα δικαιώματα σου.
Έχεις μάθει μέσα απο την οικογένεια να υφιστασαί καταστάσεις.
Η συναισθηματική κακοποίηση σε χτυπάει ως άνθρωπο στον πυρήνα της ύπαρξής σου και πολλές φορές ήταν αρκετή ώστε να σε κάνει να νιώσεις ασήμαντος, ανάξιος να αγαπηθείς και πολλές φορές ότι είσαι κακός άνθρωπος που του αξίζει η τιμωρία που ζει και η συμπεριφορά που εισπράττεις.
Για αυτό και δεν αναφέρεις την κακοποίηση σου για διάφορους λόγους όπως η αίσθηση της ντροπής που βιώνεις, και ο φόβος των συνεπειών εάν μιλήσεις για το πρόβλημα σου. Το χειρότερο είναι η ενοχοποίηση που σε αναγκάζει στην αποδοχή της κατάστασής.
Αυτές οι αρντικές αντιλήψεις για τον εαυτό σου είναι βαθιά ριζωμένες και μεταφέρονται στο σήμερα από την παιδική σου ηλικία. Οι εικόνες και οι αντιλήψεις που έχεις δεν τόσο όμορφες και θετικές. Χτίζουν στην καρδιά και το μυαλό σου ένα κακό οικοδόμημα, ένα αρνητικό πρότυπο για την εξέλιξη της προσωπικότητάς σου, των σχέσεων και της ζωής σου γενικότερα.
Οι γονείς έπαιξαν άθελα ισχυρό ρόλο στη δημιουργία του ιστορικού της ζωής σου ως παιδί , και στη δημιουργία της βάσης από την οποία βιώνεις σ’ημερα ως ενήλικας τον κόσμο και αναπτύσσεις άλλες σχέσεις.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα επηρεάζουν αργότερα μεγαλώνοντας την έκθεση και την προσαρμοστικότητα σου σε μελοντικές αντίξοες συνθήκες και τραυματικές εμπειρίες που θα συναντήσεις.
Τα πρώιμα βιώματα σε έχουν κάνει πιο ευάλωτο και μειώνουν την προσαρμοστικότητα σου στο έντονο στρες, ενώ δεν σε προστατεύουν με ψυχολογική επάρκεια και αντοχή για να αντιμετωπίεις αργότερα στην ενήλικη ζωή πλέον τις συνέπειες άλλων απογοητευσεων και αποχωρισμών.
Μεγάλωσες νωρίς», βιάστηκες να προσπεράσεις τα «θέλω» σου για να αναλάβεις ρόλους . Έχεις υποστεί μια ύπουλη μορφή κακοποίησης. μεγάλωσες απότομα, δεν είχες που να στηριχθείς. Έχασες έτσι ξαφνικά, πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, όπως την παρουσία των γονέων σου και οδηγήθηκες σε ένα χορό που τη χορογραφία έχουν έκαναν πάντα οι άλλοι, αγνοώντας τις δικές σου πραγματικές ικανότητες και ανάγκες.
Σήμερα ξέρεις ότι, η ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση, δυσκολία στη διαμόρφωση σταθερών διαπροσωπικών και εργασιακών σχέσεων, η συχνά ψυχρή έκφραση, η ένδειξη υπερβολικής αγάπης σε οποιονδήποτε δείχνει ενδιαφέρον , δυσκολίες στη σωματική εγγύτητα στο άγγιγμα και στην οικειότητα είναι συνέπειες της παιδικής σου ηλικίας.
Τώρα θέλεις να κάνεις προσωπικές αλλαγές στην προσωπικοτητα σου, από μια ανάγκη να μειωθούν τα αρνητικά αισθήματα για τον εαυτό σου , να βελτιώσεις την συνδιαλλαγή με τους άλλους ανθρώπους .
Θέλεις και ζητάς την προσωπική σου μεταμόρφωση. Να ακούσεις το παραμελημένο, πληγωμένο που έχεις μέσα παιδί σου
Μπορείς!!!!
Στο παρακάτω βίντεο ο ψυχοθεραπευτής Τρύφων Ζαχαριάδης εξηγεί για τον σημαντικό και καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας για τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες.
