Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Αντέξαμε όμως. Έχει ενδιαφέρον να δείτε πως...
Ο πανικός σε κάθε τι που συμβαίνει, είναι αναμφίβολα ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Πανικό μπορεί να σου δημιουργήσει κάθε τι ξαφνικό, είτε αυτό είναι ευχάριστο, είτε ακόμα και δυσάρεστο. Για να αντιμετωπίσεις κάθε τι ξαφνικό, πρέπει να έχεις αυτοπειθαρχία, να είσαι ξεκάθαρος και να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Αποδειχθήκαμε τέρατα ψυχραιμίας...
"Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος..."
Κάπως έτσι έκανε ντεμπούτο το "tro-ma-ktiko" στον αχανή και γεμάτο "κακοτοπιές" κόσμο του διαδικτύου. Μια φράση που την "χρεώθηκε" ο Νίκος Καζαντζάκης τον 20ο αιώνα, αλλά είχε προειπωθεί στο 2ο αιώνα μ.Χ από τον Κυνικό φιλόσοφο Δημώναξ από την Κύπρο, θέλοντας να αποτυπώσει τον πυρήνα της κυνικής του φιλοσοφίας πως η ανθρώπινη ευτυχία μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την άρνηση των κοινωνικών συμβάσεων. Κάπως έτσι, "ασυμβίβαστοι" και με πολύ θράσος, μπήκαμε και εμείς στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου εκείνο το πρωί.
Δεν φοβηθήκαμε τίποτα εκείνο το πρωινό...
...όταν όλη η δημοσιογραφική οικογένεια ήταν παγωμένη και κατατρομαγμένη από την γκαγκστερική δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια λίγες μόνο ημέρες πριν την πρώτη μας ανάρτηση. Δεν φοβηθήκαμε να πούμε, πάμε να τους... τρομάξουμε. Και φυσικά το κάναμε. Τρομάξαμε τους πάντες. Τρομάξαμε το "σύστημα". Τρομάξαμε φίλους και εχθρούς. Τρομάξαμε και εμείς οι ίδιοι, αλλά δεν φοβηθήκαμε.
Δεν ελπίζω τίποτα....
Εκείνο το πρωινό της Τρίτης δεν ελπίζαμε τίποτα, όταν βγήκαμε στον "αέρα" του διαδικτύου. Δεν είχαμε Plan A, Plan B, δεν είχαμε καν πλάνο. Μια ομάδα θυμωμένων δημοσιογράφων και μη, απλά ενώσαμε τα λάπτοπ μας, ο καθένας με έναν διαφορετικό ρόλο και "γεννήσαμε" το "tro-ma-ktiko". Μια πραγματική κολεκτίβα, που δεν είχε διαχείριση, ιεραρχία και αφεντικά. Γιατί δεν ήταν "μαγαζί", αλλά ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Τόσο απλά. Τέλη Αυγούστου του 2010, έπεσε στο τραπέζι και η ιδέα για το πως μπορεί και πρέπει να γίνει βιώσιμο αυτό το μέσο που έχει τόσο μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, από τη στιγμή που ο μόνος και απαράβατος σκοπός μας ήταν, να μην υποκύψουμε σε κανένα πολιτικό σύστημα και να μην "προσκυνήσουμε" κανένα ιδιωτικό συμφέρον. Και εγένετο τα πρώτα διαφημιστικά bannerάκια της google, αλλά και η συνεργασία με ένα διαφημιστικό γραφείο που μας βοήθησε να αναπτυχθούμε εμπορικά και να γίνουμε υγιείς και βιώσιμοι.
Τελικά, το στοίχημα που βάλαμε εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου, μεταξύ λάπτοπ, μπλοκ σημειώσεων, στυλό και αναψυκτικών με πατατάκια, μας βρίσκει ακόμα όρθιους, χωρίς "χρέη", χωρίς απλήρωτους συντάκτες, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς γκρίνιες. Χρησιμοποιήσαμε όλοι τις αρετές που διαθέτουμε. Ακόμα και τα ελαττώματά μας. Αλλά και το πιο ισχυρό όπλο. Την αυτοπειθαρχία, γιατί στόχος δεν υπήρχε. Ήταν απλά ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Δεν ήταν αποστολή. Ήταν κάτι άλλο. Κάτι μαγικό. Μια εμπειρία ζωής...
Πιστεύω μετά από 7 χρόνια πλέον, πως αν όλοι χρησιμοποιούσαν το μοντέλο μας, αυτό της κολεκτίβας, της αγνότητας και της αυτοπειθαρχίας, θα είχαμε πετυχημένες Κυβερνήσεις, πετυχημένους επιχειρηματίες, πετυχημένες δημόσιες υπηρεσίες, δρόμους χωρίς λακκούβες, νοσοκομεία χωρίς ελλείψεις και ευτυχισμένους Έλληνες και Ελληνίδες.
Είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...
Το πρώτο πράγμα που είπαμε εκείνο το πρωινό ήταν ένα. "Είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ" να γράψουμε ότι μας έρθει, όπως μας έρθει. Με τον δικό μας τρόπο. Χωρίς λογοκρισία. Για αυτό σε κάποιες αναρτήσεις θα δείτε μπροστά την λέξη "ΣΟΚ" που εμένα με ξενερώνει, αλλά τον συντάκτη που το κάνει τον... πωρώνει. Και αυτό κάνει. Και δεν του μιλάει κανείς. Έτσι είναι η κολεκτίβα. Έτσι είναι τα μέσα που δεν έχουν λογοκρισία. (ζητάω συγνώμη στον συντάκτη που το εκφράζω για πρώτη φορά ελεύθερα και το διαβάζει τώρα. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα τον/την στεναχωρήσω και πως δεν θα το κόψει.)
2550 ημέρες μετά και 900 χιλιάδες post -ίσως την μεγαλύτερη τράπεζα πληροφοριών στην Ευρώπη-, καμαρώνουμε για την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" μας. Για το πολύτιμο αγαθό της κρίσης του κάθε ανθρώπου, που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε κανένα από τα "επίσημα" και "συστημικά" μέσα που κάποιοι από εμάς βρίσκονται.
Δεν είναι περίεργο όμως, που ένα από τα 5 μεγαλύτερα μέσα της Ελλάδας, δεν έχει πάρει καμία διαφήμιση από τον ΟΠΑΠ (γιατί λέει βγάζουμε καταγγελίες αναγνωστών), από τις τράπεζες (γιατί λέει βγάζουμε καταγγελίες αναγνωστών), από τα μεγάλα πολυκαταστήματα (γιατί λέει βγάζουμε καταγγελίες αναγνωστών), από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας (γιατί λέει βγάζουμε καταγγελίες αναγνωστών); Όχι, καθόλου. Έχει μια "λογική" εξήγηση...
Σημείωση προς αυτούς που αντιπροσωπεύουν αυτές τις εταιρίες: "Ρε παπάρες, οι αναγνώστες που σας κρίνουν και είναι "ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ" μέσα από αυτό το blog, είναι οι ίδιοι οι πελάτες σας που δεν σεβαστήκατε. Που σας άφησαν τα πολύτιμα ευρώ τους και εσείς τους κοροϊδέψατε. Που σας ταΐζουν τόσα χρόνια (εσάς και τις οικογένειές σας) και εσείς δεν είπατε ούτε ένα ευχαριστώ. Έτσι, για το γ@μημέν@ το Θεαθήναι."
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα μεγαλοστελέχους μονοπωλιακής εταιρίας της Ελλάδας, όταν πριν 3-4 μήνες μέσα σε πρόταση που κατατέθηκε για μια σειρά από portal για διαφημιστική καμπάνια, όταν είδε το "tro-ma-ktiko", ξέσπασε στα γέλια λέγοντας "Ρε μ@λ@κ@, με δουλεύεις; Να δώσω διαφήμιση στο "tro-ma-ktiko"; Έχεις δει τι γράφουν για την εταιρία (που υπηρετώ σαν κουτάβι;".
Ρε π@π@ρ@, μάθε κάτι πολύ απλό. Εμείς, πέρα από το σουβλατζίδικο και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μας, δεν γνωρίζουμε την εταιρία που υπηρετείς, ούτε έχουμε προηγούμενα. Πάρτο χαμπάρι. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι, σαν γνήσιο blog, να βγάλουμε στον αέρα τις καταγγελίες των αναγνωστών μας, αφού πρώτα διαπιστώσουμε την ορθότητα των γραφόμενών τους. Τόσο απλά. Αλλά που να καταλάβεις; Δώσε τα πολύτιμα ευρώ της κωλοεταιρίας που διαχειρίζεσαι στα "ανύπαρκτα" portal που έχουν φίλοι και συγγενείς σου (μιλάμε για 5χιλιαρα κάθε μήνα) και βγάλε τον σκασμό. Εμείς, ξέρουμε τι κάνουμε. Και μπορεί να κοιμόμαστε το βράδυ και να μην έχουμε ούτε παπάκι για να πάμε στη δουλειά μας, αλλά κοιμόμαστε ήρεμοι. Και δεν ξυπνάμε από εφιάλτες...
Και κάπως έτσι, στα 7 χρόνια του blog ή αλλιώς στις 2550 μέρες λειτουργίας του, έχουμε λάβει δεκάδες εξώδικα, ίσως και εκατοντάδες, έχουμε κληθεί δεκάδες φορές από τον Εισαγγελέα (με πλήρη αποτυχία βέβαια) και έχουμε δεχθεί απειλές -στα ίσα- ότι θα σαπίσουμε στην φυλακή. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, δίνουμε σε εσάς το βήμα να μιλήσετε.
Μια εποχή, το τηλέφωνο του blog δεν σταματούσε να κουδουνάει. Από θυμωμένους γραμματείς πολιτικών γραφείων, από θυμωμένους δικηγόρους εταιριών και από θυμωμένους -σκέτο-. Νομίζαμε πως απλά μας τρολάρουν. Κάποιοι μάλιστα, πάνω στον θυμό τους, απειλούσαν στα ίσα. "Το νου σας", "Προσέχετε τις γωνίες", "Θα έχετε την ίδια τύχη με τον άλλο" και πολλά πολλά άλλα.
Και κάπου εκεί, στο μακρινό 2013, σκάει και το πρώτο εξώφυλλο περιοδικού. "Οι πληρωμένοι δολοφόνοι του διαδικτύου". Εκεί, έγινε το μπαμ. Εντάξει, βρίσε μου τη μάνα, απείλησέ με, λάσπωσε με ρε αδερφέ με ότι μέσο έχεις, μην με λες και πληρωμένο δολοφόνο.
12 συντάκτες, 12 λευκά ποινικά μητρώα. Αμφιβάλλω αν κάποιος από εμάς είναι έστω και κυνηγός. Κάποιοι, είναι και χορτοφάγοι, αντίθετοι σε ότι έχει να κάνει με κρεατοφαγία και "σφαχτό". Που είδαν τους δολοφόνους και που είδαν τις παραβάσεις; Και αφού τις είδαν αυτοί, οι Αρχές που βρίσκονται; Σε άλλο πλανήτη; Ή μήπως δεν γνωρίζουμε ότι μας έχουν κάνει φύλλο και φτερό για να δουν αν είμαστε καλόπαιδα ή απλά κωλόπαιδα; Μιλάμε για την παράκρουση την ίδια. Την ξεφτίλα του συστήματος, που δεν μπορεί να αντιληφθεί πραγματικά τι του γίνεται.
Μηνύματα, τηλεφωνήματα, μαύρο χρήμα κάτω από το τραπέζι και δυο πρώην Πρωθυπουργοί που χρέωσαν την πτώση της Κυβέρνησής τους στο... "tro-ma-ktiko"!
Φανταστείτε τι μηνύματα έχουμε λάβει. Από το πιο απλό με απλά "καντήλια", μέχρι και βίντεο με δολοφονίες και αναπαράσταση του πως θα μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα.
Φανταστείτε επίσης πόσα χρήματα ήθελαν να μας δώσουν. Από μερικές εκατοντάδες ευρώ, μέχρι και... εκατομμύρια. Ένα, τολμήσαμε να το βγάλουμε στον αέρα. Ήταν στην περίφημη ατζέντα του Άκη. Κάπου 300 χιλ. ευρώ. Για να το βουλώσουμε. Να μην ξαναχρησιμοποιήσουμε το όνομά του στο blog. Για να χειραγωγηθούμε. Ο όρος μας ήταν απαράβατος. Δεν τα "παίρνουμε" και δεν προσκυνάμε. Όρος, που μέχρι και σήμερα λειτουργεί στο απόλυτο 100%.
Παράπονο το έχουμε όμως. Στα 7 χρόνια λειτουργίας μας, δεν βρέθηκε ένας, να μας πει. "Ρε μάγκες, εκεί στο blog πως την βγάζετε κάθε μήνα; Πόσες δουλειές κάνετε για να επιβιώσετε; Θέλω να κάνω μια δωρεά ανιδιοτελώς, έτσι επειδή σας γουστάρω. Επειδή τα λέτε χύμα και δεν φοβάστε".
Αλλά που; Όλοι, μα όλοι από το "tro-ma-ktiko" ήθελαν μόνο να πάρουν. Κάποιοι, στην πορεία, ως "μάνατζερ" του κώλου, έπαιρναν και χρήμα τάζοντας αναρτήσεις μέσα από το blog, δήθεν γνωρίζοντας κάποιους από εμας. Χωρίς φυσικά να είναι συνεργάτες μας και χωρίς να τους γνωρίζουμε. Περασμένα ξεχασμένα όμως. Αν χρειαστεί, μελλοντικά θα πούμε και ονόματα...
ΓΑΠ και Αντώνης μας χρέωσαν τις εκλογικές τους αποτυχίες. Σε κανά χρόνο, μπορεί να κάνει το ίδιο και ο Αλέξης. Άλλωστε και οι 3, μας χρέωσαν μνημόνια και όλη αυτή την κρίση που έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία και τον θάνατο από καρδιές και εγκεφαλικά χιλιάδες Έλληνες. Πόσο πολιτικά γελοίοι είναι να μην μπορούν να χρεωθούν την ήττα τους λόγω των επιλογών τους και πόσο πολιτικά ανίκανοι μπορεί να είναι, να μην μπορούν να διαχειριστούν την κάθοδό τους μετά τα όσα ψέματα αράδιαζαν κάθε μέρα στον ελληνικό λαό;
Με αυτά και άλλα πολλά, που θέλουν χιλιάδες λέξεις για να αποτυπωθούν (τηλεφωνήματα από διάφορες Υπηρεσίες μέσα στα μεσάνυχτα, γλειψίματα επικίνδυνων ανθρωποειδών) θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμα και τριλογία. Αλλά, ποιος κάθεται τώρα να μιλήσει για το παρελθόν; Ποιος ασχολείται με το τι έχει γίνει, όταν καθημερινά μας στέλνουν μηνύματα πραγματικά δυστυχισμένοι συνάνθρωποι μας, ζητώντας βοήθεια, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα και έννοια αξιοπρέπειας από το κωλοχανείο που λέγεται Ελλάδα;
Είμαστε ακόμα όρθιοι, είμαστε κοντά σας, με τα καλά και τα κακά μας, με τα κέφια μας και τις ακεφιές μας, με την ίδια δίψα να σας ενημερώσουμε για κάθε τι καθημερινά, με τα copy paste μας, αλλά και την πρωτογενή ύλη μας, που πουθενά αλλού δεν θα βρείτε, γιατί απλά τα "τσεπώνουν" και κάνουν τουμπεκί και μάλιστα... ψιλοκομμένο. Γιατί αυτοί που τα "παίρνουν", είναι οι ΠΟΥΛ-ΜΟΥΡ και εμείς που απλά κάνουμε το κέφι μας, είμαστε οι μ@λ@κες. Έτσι είπε κάποτε μεγαλοστέλεχος μεγάλου Μιντιακού μαγαζιού. Αυτή την στιγμή, οι ΠΟΥΛ-ΜΟΥΡ χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ, τα τηλέφωνά τους δεν τα σηκώνουν και το "μαγαζί" τους κινδυνεύει να κλείσει. Εμείς οι μ@λ@κες όμως, που δεν τα πήραμε, δεν είμασταν ΠΟΥΛ - ΜΟΥΡ, αλλά απλοί μ@λ@κες, δεν χρωστάμε εκατομμύρια, σηκώνουμε τα κινητά μας και δεν κινδυνεύουμε να κλείσουμε.
Που καταλήγουμε λοιπόν;
"Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"...
Ευχαριστούμε από καρδιάς, για τα 7 χρόνια συντροφιάς που μας κρατάτε. Πιστεύουμε, ότι θα τα λέμε για πολλά χρόνια ακόμα. Ευχαριστούμε, όλες αυτές τις επιχειρήσεις που μας έχουν στηρίξει πραγματικά αυτά τα χρόνια, τολμώντας να ρίξουν μέρος από το μπάτζετ τους στο blog μας. Ευχαριστούμε τη διαφημιστική που στέκεται δίπλα μας από τον Σεπτέμβρη του 2010. Ευχαριστούμε όλους τους εξωτερικούς συντάκτες που στέλνουν πρώτα σε εμάς αυτά που γράφουν. Δεν ξεχνάμε και αυτούς που έφυγαν από τη ζωή και άφησαν την υπογραφή τους με μοναδικό τρόπο στο blog μας και μας συγκλόνισαν με τον ξαφνικό θάνατό τους. Ήταν υπέροχοι και σπουδαίοι άνθρωποι, με προβληματισμούς και οράματα. Που έσβησαν σε μια στιγμή, αλλά δεν έσβησαν από το μυαλό και τη καρδιά μας...
Ευχαριστούμε τον Θεό που μας έχει ακόμα υγιείς και με πλήρη συνείδηση...
