tromaktiko: Η νεοφιλελεύθερη εγκληματική ιδεολογία και οι εγκληματικές οργανώσεις της

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Η νεοφιλελεύθερη εγκληματική ιδεολογία και οι εγκληματικές οργανώσεις της



Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Κάποτε ήταν κομπάρσοι και άνθρωποι των παρασκηνίων και του ιδεολογικού, κοινωνικού μα και επιστημονικού περιθωρίου...

Σήμερα είναι γνωστοί ως οι πρωταγωνιστές, που πλέον βρίσκονται στο προσκήνιο.

Μιλώ για τους νεοφιλελεύθερους μπολσεβίκους.

Η ιδεολογία που εκπροσωπούν, ο νεοφιλελευθερισμός, έχει ένα φοβερό προσόν.

Δεν δαιμονοποιεί καμία επιτυχημένη στρατηγική, από οποιαδήποτε ιδεολογία και αν προέρχεται, και επομένως, δεν έχει ιδεολογικά κωλύματα να την υιοθετήσει για τους δικούς του σκοπούς.

Υιοθετεί κάθε στρατηγική που θα εδραιώσει τη κυριαρχία του, από οποιαδήποτε ιδεολογική σχολή κι αν προέρχεται.

Εξισωτισμός μισθών (πάντα προς τα κάτω!) : σας φαίνεται «σοσιαλιστικό» το μέτρο; Ας φαίνεται. Ταιριάζει πάντως γάντι στις ανάγκες του νεοφιλελευθερισμού. Συνεπώς το υιοθετεί και το εφαρμόζει! Η διαφορές στο επίπεδο των ιδεολογικών ερμηνειών, δεν έχει καμία σημασία : ο νεοφιλελευθερισμός κρατά την κατ’ αυτόν ουσία του πράγματος.
Εξισωτισμός συντάξεων (πάντα προς τα κάτω!!!) με λεηλασία των ασφαλιστικών εισφορών : το πρώτο, (εξίσωση συντάξεων) επίσης παραπέμπει στην -από το παρελθόν- «σοσιαλιστική υπαρκτή εμπειρία», αναμεμειγμένο και με τη καθαρά νεοφιλελεύθερη στρατηγική της λεηλασίας.

Βέβαια, την ίδια στιγμή, τούτοι οι νεοφιλελεύθεροι μπολσεβίκοι, δεν υστερούν σε τίποτα στο επίπεδο της υποκρισίας και της άθλιας προπαγάνδας, από κάθε άλλη μορφή υποκρισίας και προπαγάνδας, ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης.

Π.χ.

Ρωτάνε τι σύνταξη παίρνεις και όχι τι ασφαλιστικές εισφορές πλήρωνες για τη σύνταξή σου, για να δικαιολογήσουν το απαράδεκτον του ύψους εκείνου των συντάξεων που υπερβαίνουν το όριο που οι ίδιοι θέτουν, πάντοτε στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας εναντίον του Κοινωνικού Κράτους. Διότι έτσι μόνο μπορεί να υποστηριχτεί και ο στόχος της λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων, εν ονόματι της «μείωσης των κοινωνικών δαπανών», οι οποίες ασφαλώς δεν πρέπει να εξαφανιστούν ως τέτοιες, απλά, πρέπει να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα. Συνδυάζοντας εισφορές και επίπεδα συντάξεων, ασφαλώς και θα πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά για την λεηλασία, πράγμα που δεν θα είχαν κώλυμα να το κάνουν, αν δεν κινδύνευαν να χάσουν εκλογική πελατεία.

Περίπου παθαίνουν εγκεφαλικό όταν μιλάνε για την αδικία με την μεγάλη ανεργία. Την αδικία που η ίδια η νεοφιλελεύθερη πολιτική παράγει σε τεράστιους αριθμούς και κατ’  απόλυτη προτεραιότητα. Δεν μιλούν για την ευκολία με την οποία «παρήγαγαν» εκατομμύρια νέους ανέργους, μπορεί όμως να ανέβουν στα κάγκελα για την πρόσθετη απώλεια 500 νέων θέσεων εργασίας, όταν πρόκειται να ασκήσουν την όποια αντιπολίτευσή τους.

Σιωπή, ή υποκριτική μουρμούρα που και που για τη φοροδιαφυγή. Όχι για την όποια φοροδιαφυγή. Σαν τύχει και έρθει στο φως καμία φοροδιαφυγή 10.000 ευρώ κανενός μικρομεσαίου επιχειρηματία ή, κυρίως, κανενός μισθωτού ή συνταξιούχου, που απέκρυψαν το ποσό αυτό από άλλες παράλληλες πηγές εισοδήματός τους, το θέμα θα παίζει από το πρωί ίσαμε στο βράδυ, και θα το υπενθυμίζουν διαρκώς σε κάθε ευκαιρία. Για την μεγαλοφοροδιαφυγή, την μεγαλοδιαπλοκή, ακόμα και για το μεγάλο μαύρο χρήμα από το κάθε μορφής λαθρεμπόριο, αυτά πού και που θα έρχονται στο προσκήνιο, πολύ γρήγορα, (ενίοτε όταν πρόκειται να βάλουν κι άλλα βάρη στα Συνήθη Υποζύγια, προκειμένου να δημιουργήσουν την ελπίδα ότι ΟΤΑΝ και ΑΝ στο μέλλον πάρουν κανένα ευρώ από τις παραπάνω μαύρες πηγές, κάπως θα τους ελαφρώσουν από τα «αναπόφευκτα» βάρη), και το ίδιο γρήγορα θα ξαναπερνάνε στο παρασκήνιο.

Ενοχοποιούν από τη πρώτη στιγμή τα Συνήθη Υποζύγια.

Οι νεοφιλελεύθεροι μπολσεβίκοι, εδώ στη χώρα μας, έστησαν δίκες αντάξιες των μεγάλων Δικών - Παρωδιών, αρκετά γνωστές στην Ιστορία, σε όλες τις εποχές, στις οποίες οι αποφάσεις είχαν προειληφθεί σε πολιτικό επίπεδο και στις οποίες δεν υπήρχαν δικαστές παρά μονάχα κατήγοροι.

Σ' αυτό το δικαστήριο η Αθλιότητα είχε με το μέρος της δικαστές και εισαγγελείς και τα θύματά της μονάχα εισαγγελείς που είναι και ορκισμένοι εχθροί των κατηγορούμενων.

Και φυσικά, έχουμε και το παραμύθι του «επιχειρείν». Όχι ότι το «επιχειρείν» είναι παραμύθι, όμως, στο στόμα των περισσότερων που το επικαλούνται είναι παραμύθι.

Όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του «επιχειρείν», αποφεύγουν να μας εξηγήσουν και  δεν μας λένε, πώς και όλως τυχαίως οι πλουτοκράτες με βάση τις φορολογικές δηλώσεις είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Ιδίως οι εκπρόσωποι του μικρομεσαίου «επιχειρείν»,  που παίζουν το νεοφιλελεύθερο παιχνίδι, είναι οι πιο κωμικές φιγούρες οι οποίες φαντασιώνονται ότι το παιχνίδι αυτό, μπορεί να εξελιχθεί και προς όφελός τους, απλά, για να δείξουν πόσο ανόητοι μπορούν να γίνουν, σαν ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη όταν τολμούν παίζοντας το παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού να μιλάνε για τις συντάξεις και τους μισθούς αν και γι' αυτούς τους τελευταίους εστιάζουν κυρίως στο δημόσιο τομέα.

Όμως μεταξύ ενός εκπροσώπου του «επιχειρείν» που έβγαζε π.χ.  40000 € το χρόνο και δήλωνε 7000, (καθαρά δηλαδή, περίπου το 100%!!!), και ενός αργόμισθου που έβγαζε τα ίδια μικτά χρήματα και φορολογούνταν μέχρι δεκάρας τη μεγαλύτερη ζημιά σε βάθος χρόνου, π,χ., 35 χρόνων, την έκανε ο πρώτος που στη χρονική αυτή διάρκεια έβγαλε κοντά στο ένα εκατομμύριο μαύρο χρήμα ενώ ουδέποτε προφανώς θα είχε φορολογηθεί για όσα δήλωνε.

Ποια είναι όμως, η φοβερή και τρομερή κατηγορία στη Μεγάλη αυτή Δίκη των Συνήθων Υποζυγίων; Η αγόρευση της Κατηγορούσας Αρχής είναι καταπέλτης.

«Ζούσατε, πέραν των δυνατοτήτων σας!»

Σ' αυτό το Δικαστήριο, η έδρα του οποίου κατέχεται αποκλειστικά από εισαγγελείς, τα πάντα είναι χαλκευμένα : τα γεγονότα που όταν δεν διαστρεβλώνουν εντελώς την αλήθεια την παρουσιάζουν μισή, οι κατηγορίες, χαλκευμένες κι αυτές, οι συνήγοροι υπεράσπισης που ορίζονται από το Δικαστήριο συναγωνίζονται την Κατηγορούσα Αρχή στην απόδειξη ενοχής των κατηγορουμένων, ενώ δημοσιοποιούνται μονάχα οι δηλώσεις εκείνων των κατηγορούμενων που αποδέχονται την ενοχή τους, νοιώθουν τύψεις για τα εγκλήματά τους και απαιτούν να υποστούν την πιο αυστηρή τιμωρία.

Μάλιστα οι πιο υπεύθυνοι απ' αυτούς τους κατηγορούμενους θα αποκαλύψουν και τα εγκλήματα άλλων συγκατηγορούμενών τους που έχουν το θράσος να τα αρνούνται ή, ακόμα χειρότερο, να αμφισβητούν το γνήσιο ενδιαφέρον και τη σοφία του Συστήματος που πασχίζει να τους σώσει από τον βέβαιο θάνατο, προσφέροντας την πλέον αξιοπρεπή εξαθλίωση, την πλέον αποδεκτή φτώχεια, και πάνω απ' όλα το όραμα ότι οι επόμενες γενιές, ίσως σε λιγότερο από 100 χρόνια θα μπορέσουν να ανακτήσουν το μόλις πριν 6-7 χρόνια επίπεδο ζωής, που τότε, δεν θεωρούνταν κι όλας αποδεκτό και υπήρχε η αξίωση για περαιτέρω βελτίωση του.

Βεβαίως, τέτοια συνθήματα ακούγοντας η Αθλιότητα εταράχθη σφόδρα.

Αυτά τα συνθήματα έθεταν σε κίνδυνο τα παραθεσμικώς ή και θεσμικώς προστατευόμενα συμφέροντα της Μεγαλοφοροδιαφυγής, της Μεγαλοεισφοροδιαφυγής, της Μεγαλοδιαπλοκής, των Μεγαλαθρεμπόρων, των Μεγαλομιζαδόρων, και των λοιπών λαμπρών μελών της λαμπρής αυτής τάξης.

Μονάχα αυτές οι κατηγορίες παραβατών αν καλούνταν να πληρώσουν όσα οφείλουν και ποτέ δεν πλήρωσαν, και το δημόσιο χρέος θα εξοφλούνταν και πλεονάσματα θα είχαμε στους προϋπολογισμούς για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Η Φωνή της Αθλιότητας ακριβώς υπέρ αυτών των συμφερόντων ομιλεί, αυτά τα συμφέροντα προσπαθεί να υπερασπιστεί, όταν θεωρεί ότι η χώρα καταχρεώθηκε και καταλεηλατήθηκε το δημόσιο χρήμα, από 1000, 2000, 5000 απατεώνες που μπορεί να υποδειχτούν στον δημοσιοϋπαλληλικό κόσμο, μια εικόνα ασφαλώς άγνωστη στον αγγελικό κόσμο του «επιχειρείν», που δεν επιβάρυνε το χρέος και το έλλειμμα ούτε με ένα ευρώ.

Δηλαδή, εκατοντάδες δις ευρώ τα φεσωθήκαμε όλοι γιατί αυτά πήγαν στις τσέπες 2000 επίορκων δημοσίων υπαλλήλων!!!!!

Σίγουρα αυτοί που ισχυρίζονται στα σοβαρά αυτά, έχουν ανάγκη επείγουσας ψυχιατρικής παρακολούθησης και αντίστοιχης θεραπείας.

Οι κατήγοροι είναι σαφείς : Δεν μπατάραμε σαν οικονομία γιατί το πάρτι της Αθλιότητας δεν άφησε σεντς στο ταμείο, μπατάραμε γιατί τα Συνήθη Υποζύγια το ρίξανε στη κρεπάλη.

Διότι ποιος πλήρωνε την ταβέρνα τους;

Το Κράτος!

Ποιός πλήρωνε τις δόσεις του στεγαστικού τους δανείου;

Το Κράτος;

Ποιος πλήρωνε τις δόσεις των καρτών και των καταναλωτικών τους δανείων;

Το Κράτος!

Ποιος πλήρωνε το νοίκι του σπιτιού τους;

Το Κράτος!

Ποιος πλήρωνε τις σπουδές των παιδιών τους;

Το Κράτος!

Άρα, όχι όλοι μαζί αλλά μονάχοι σας τα φάγατε, εσείς τα άθλια Συνήθη Υποζύγια!

Διότι σε σας ανήκουν οι off shore εταιρείες!

Διότι τα ονόματά σας βρίσκονται στις όπου γης λίστες!

Διότι τα ονόματά σας βρίσκονται πίσω από τους λογαριασμούς που μοιάζουν με αριθμούς τηλεφώνων στις ελβετικές και όχι μόνο τράπεζες!

Διότι το 30% του ΑΕΠ που δεν δηλώνεται και φοροδιαφύγει, σε σας ανήκει!

Διότι το 10% του ΑΕΠ που αντιστοιχεί στη Διαπλοκή εσάς αφορά!

Διότι τα δισεκατομμύρια μαύρου χρήματος από τα κάθε είδους λαθρεμπόρια, εσάς αφορά!

Διότι εσείς δεν δεχόσασταν να παραλάβετε αποδείξεις πληρωμής για τις υπηρεσίες του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, του ιδιώτη γιατρού, του πολιτικού μηχανικού, που σας παρακαλούσαν να τις δεχθείτε, αλλά εσείς τους ωθούσατε στη φοροδιαφυγή.

Διότι εσείς αγοράζατε σπίτια που δηλώνονταν στην αντικειμενική τους αξία, και τη διαφορά από την πραγματική εμπορική αξία την ενθυλακώνατε εσείς και όχι ο εργολάβος ή ο πωλητής του σπιτιού.

Εσείς ευθύνεστε για το ότι το «επιχειρείν», με δεκαετίες υπερευνοϊκό γι αυτό συνθήκες, δεν μπόρεσε τελικώς να αποτρέψει ό,τι στη συνέχεια αποκλήθηκε «στρεβλή ανάπτυξη», μαύρο χρήμα και μαύρη οικονομία.

Εσείς είστε μπλεγμένοι σε όλα τα μεγάλα σκάνδαλα αυτού του τόπου, από τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, έως τις μίζες της Ζήμενς και τα δημόσια έργα, ίσαμε το σκάνδαλο των πολλαπλών ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών.

Η Αθλιότητα είπε και ελάλησε!

Όμως ήρθε η ώρα να τελειώσει η ανοχή και έναντι εκείνων που υποθάλπουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και ανήκουν στην πληττόμενη μικρομεσαία τάξη.

Αν επέλεξαν να υπηρετήσουν την Αθλιότητα δικαίωμά τους.

Είναι όμως, όχι δικαίωμα, μα συνταγματική υποχρέωση της Κοινωνίας να αποκαταστήσει τη διασαλευθείσα συνταγματική τάξη της χώρας.

Όταν ωρύονται οι μνημονιακοί εναντίον των θυμάτων των Μνημονίων, δεν έχουν ούτε μια λέξη να πούνε για το πάρτι καταπάτησης του Συνταγματικού χάρτη της χώρας.

Λοιπόν, αν είναι από εδώ και πέρα να συζητούμε για κάτι όχι περιστασιακά, μα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, αυτό το κάτι είναι, πρέπει να είναι, το ζήτημα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, και το τι προτεραιότητες θέτει πια η ίδια η Κοινωνία και ο λαός γι’ αυτά τα ζητήματα, έναντι της εναλλακτικής να τα θυσιάσει εν ονόματι της αναμενόμενης από τα Μνημόνια «σωτηρίας».

Αν «Μνημόνιο» σημαίνει να ξεχάσουμε τη Δημοκρατία και την κοινωνική Δικαιοσύνη, αν «Μνημόνιο» σημαίνει «Δημοκρατία και Δικαιοσύνη» ή όχι «Μνημόνιο» και όχι «ευρώ», και αν αυτά τίθενται κατά τρόπο αμοιβαία αποκλειόμενα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις μας, με σύνεση και γενναιότητα.

Και η απόφαση αυτή, δεν μπορεί να ληφθεί παρά μονάχα από τον ίδιο τον λαό με Δημοψήφισμα χωρίς παρελκυστικά ερωτήματα.

Αλλά, τούτη την περίοδο των Μνημονίων που διερχόμαστε, αναδύεται, πρόσθετα σε όλα τα παραπάνω, μια ακόμα διάσταση, πολύ σοβαρότερη από τις παραπάνω.

Είναι η διάσταση της Κατοχής της χώρας από μια εγκληματική ομάδα που φέρει τον επίπλαστο τίτλο των «δανειστών», η οποία όμως, πρωτοστατούντος του ΔΝΤ, το οποίο μετέφερε και επέβαλε στη χώρα μας μέσω των μνημονιακών πολιτικών και την σχετική «εγκληματική τεχνογνωσία», κάθε άλλο παρά τη «σωτηρία» της χώρας έχουν υπόψη, αλλά, με αφορμή το οικονομικό μας πρόβλημα, παίζουν το τριπλό παιχνίδι, αφενός μεν της βίαιης ανατροπής του κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος της χώρας, όπως αυτό προσδιορίζεται από τον συνταγματικό του χάρτη, επιβάλλοντας την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία τους, αφετέρου της λεηλασίας και λαφυραγωγίας του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου της χώρας, και αφετρίτου, την διάσωση των δικών τους ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, κατά την φάση του πρώτου Μνημονίου, και την υποκατάστασή τους με χρήμα φορολογούμενων πολιτών διαφόρων ευρωπαϊκών Κρατών.

Και για τα τρία παραπάνω θέματα, έχω ασχοληθεί στο παρελθόν ώστε να μην επιμείνω κι άλλο στο παρόν άρθρο.

Στο παρόν όμως άρθρο, μπορώ να παραθέσω κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις, με αυτή την διεθνή εγκληματική, κατά την δική μου αντίληψη των πραγμάτων, οργάνωση, που ακούει στο όνομα «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», παρ’ ό,τι ασφαλώς δεν είναι η μόνη, η οποία στη δική μου συνείδηση, εγκληματεί κατά της Ανθρωπότητας. Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, π.χ., είναι οργανισμοί που θα άξιζε να διερευνηθεί και αυτών ο ρόλος και η δράση.

Το μυαλό μου, όταν μιλώ για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, πηγαίνει σχεδόν πάντα στις δίκες της Νυρεμβέργης, ίσως διότι υπήρξαν οι πρώτες που δίκασαν πρόσωπα και κυβερνήσεις για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, ξέχωρα από τα εγκλήματα Πολέμου και κατά της Ειρήνης, για τα οποία επίσης δικάστηκαν και (πολλοί απ’ αυτούς) καταδικάστηκαν.

Αυτό που συχνά όμως διαφεύγει από τον πολύ κόσμο, είναι ότι σ’ εκείνες τις δίκες, πριν 70 κοντά χρόνια, δικάστηκαν επίσης τραπεζίτες, βιομήχανοι, επιστήμονες όπως γιατροί για τη στήριξη που παρείχαν σε τέτοιες εγκληματικές οργανώσεις όπως η ίδια η ναζιστική κυβέρνηση και κρατικά της όργανα όπως τα SS, η Γκεστάπο, κ.λπ., και με τέτοιες κατηγορίες όπως λαφυραγωγία και λεηλασία των κατακτημένων χωρών, χρησιμοποίηση εργατών κατακτημένων χωρών σε καταναγκαστικά έργα, για υποταγή της επιστημονικής γνώσης, π.χ., οι γιατροί μέλη του ναζιστικού κόμματος που θέσανε την επιστήμη τους στην υπηρεσία εγκληματικών οργανώσεων όπως οι παραπάνω, κ.λπ.

Μάλιστα, οι παραπάνω αναφερόμενες  «εγκληματικές οργανώσεις», δικάστηκαν και αυτοτελώς.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις κάποιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως π.χ., το ΔΝΤ, να προσαχθούν ενώπιον ενός Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, κατά σύστημα και κατ' εξακολούθηση επί μισό και πλέον αιώνα.

Ποιο είναι το ΔΝΤ, πέραν της επίσημης συγκρότησής του σε Διεθνή Οργανισμό και της αποστολής του, ίσως, ορθότερο, σε τι εξελίχτηκε το ΔΝΤ;
Το ΔΝΤ, είναι, εξελίχθηκε, σε ένα Οργανισμός που συνεργάστηκε και στήριξε καθεστώτα τα οποία σε τίποτα δεν υστερούσαν σε βαρβαρότητα με άλλα που έχουν καταδικαστεί από τη Διεθνή Δικαιοσύνη, ενώ οι πολιτικές που επέβαλε συστηματικά στηρίζονταν και εξακολουθούν να στηρίζονται στην καταπάτηση θεμελιωδών Ανθρωπίνων, Κοινωνικών και Κρατικών Δικαιωμάτων, με στόχο την εστιασμένη λαφυραγωγία και λεηλασία της περιουσίας και του εισοδήματος των μικρομεσαίων και φτωχών τάξεων επ' ωφελεία λίγων μεγάλων συμφερόντων.

Οι πολιτικές αυτού του Οργανισμού αλλά και κυβερνήσεων όπως, ενίοτε, και υπερεθνικών πολιτικών θεσμών που συνεργάστηκαν και συνεργάζονται μαζί του, δεν κατέλυαν και δεν καταλύουν συστηματικά μονάχα την εθνική κυριαρχία των «βοηθούμενων» χωρών, δεν εξαθλίωναν και δεν εξαθλιώνουν στοχευμένα μονάχα τις πιο αδύναμες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις των οποίων τα εισοδήματα και τις περιουσίες λεηλατούσε και λεηλατεί, δεν λαφυραγωγούσε και δεν λαφυραγωγεί μονάχα τον εθνικό πλούτο, δεν παρείχε μονάχα μέσω των πολιτικών του προστασία στη Μεγάλη Διαπλοκή και τα Μεγάλα Συμφέροντα, μα, εδώ και μισό και πλέον αιώνα, σε όλες τις χώρες που δραστηριοποιήθηκε, οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων πέραν των ορίων των φυσικών και ψυχικών τους ορίων και αντοχών και ακολούθως στην αυτοκτονία που όμως, είναι καθαρή δολοφονία.

Τούτος ο Οργανισμός, αλλά σαφώς όχι μόνο αυτός, με βάση τη δική μου ερμηνεία των πραγμάτων φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της εγκληματικής οργάνωσης, έχει διαπράξει  εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, ενώ η κατηγορία συμπαρασύρει και εκείνα τα κατά καιρούς κρατικά όργανα, τα υπερεθνικά όργανα και τα άτομα που συνειδητά συνέδραμαν στην εγκληματική του δράση, και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι διαφέρει η δράση αυτής της εγκληματικής οργάνωσης από τη δράση εγκληματιών και εγκληματικών οργανώσεων που κατά καιρούς έχουν αντιμετωπίσει την Διεθνή Ποινική Δικαιοσύνη και ήχθησαν ενώπιον Διεθνών Ποινικών Δικαστηρίων από την εποχή των δικών της Νυρεμβέργης αμέσως μετά τον Β ΠΠ ίσαμε σήμερα, με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.

Ο Νεοφιλελευθερισμός σήμερα, χωρίς το άγχος και άγος του Αντίπαλου Δέους της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, μπορεί όχι μονάχα να καταργήσει, μα και να πάρει πίσω αναδρομικά το λίπος εκείνο του Δυτικού επιπέδου ευημερίας και δημοκρατίας, που τόσο έντονα προβάλλονταν στις διαφημίσεις και τα «Επίκαιρα» εκείνης της εποχής και το οποίο πιστοποιούσε την αδιαμφισβήτητη ιδεολογική και οικονομική υπεροχή έναντι της Ιδεολογίας του Κακού, τον κομμουνισμό. Αν τολμούσατε π.χ., στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου να αμφισβητήσετε την κυρίαρχη ιδεολογία του Δυτικού καταναλωτισμού, αυτό πιθανώς να εκλαμβάνονταν αυτόματα ως δήλωση υπέρ του κομμουνισμού με ό,τι αυτό μπορούσε να σημάνει, μάλιστα δε, ουσιαστικά ο μακαρθισμός, ήταν παρών καθ’ όλη την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στη Δύση, ακόμα και μετά τον θάνατο του Αμερικάνου αυτού γερουσιαστή.

Σήμερα, εκείνο το έλλειμμα επιπέδου ευημερίας και δημοκρατίας, ο υπέροχος τρόπος τιθάσευσης και ελέγχου της κοινωνίας και της εργατικής δύναμης, στις χώρες του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού, αποτελούσαν τα θετικά στοιχεία και στην γνήσια καπιταλιστική αντίληψη των πραγμάτων κατά την νεοφιλελεύθερη προσέγγισή της, το ίδιο δε ισχύει και για το μοντέλο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, με την αναγκαία όμως προσαρμογή ώστε να μεταβληθεί σε ιδιωτικομονοπωλιακό και ολιγοπωλιακό καπιταλισμό. Επανερχόμαστε δηλαδή, πάλι, στο ζήτημα πόσο ρεαλιστικά ο Νεοφιλελευθερισμός μπορεί να υιοθετεί στρατηγικές και παραδείγματα «επιτυχίες» από οποιαδήποτε ιδεολογία, και φυσικά, το ΔΝΤ με τους νεοφιλελεύθερους μπολσεβίκους του, πρωτοστατεί σ’ αυτό.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.

Όσο οι δραστηριότητες του ΔΝΤ δεν διερευνώνται προκειμένου να διαλευκανθεί πλήρως ο ρόλος που έπαιξε σε όσες χώρες δραστηριοποιήθηκε από την ίδρυσή του ίσαμε σήμερα, τα γεγονότα που εγώ έχω υπόψη μου με βάση όσα άκουσα σε δημόσιες συζητήσεις και διάβασα, μου δημιουργούν την πεποίθηση ότι ευρισκόμαστε μπρος σε μια επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση, ενώ, η ανοχή του ΟΗΕ, είναι κι αυτή διερευνητέα.

Όμως, θα επιστρέψω πάλι στα καθ’ ημάς για ένα σύντομο σχόλιο.

Κι εδώ τι κάνουμε για να απαλλαγούμε απ’ αυτή την αρρώστια;

Πολύ φοβούμαι ότι ξαναβιώνουμε την πιο αρνητική μας παράδοση.

Αυτό το «ό,τι έγινε, έγινε».

Αιτιολογία;

Να μη χάσουμε το «μέλλον».

Αποτέλεσμα;

Αυτό το «ό,τι είχε γίνει», όντας αλώβητο, μετατρέπεται σε σαράκι ποτ τρώει συστηματικά το όποιο «μέλλον».

Το «μέλλον» γίνεται ο ξενιστής του θανατηφόρου ιού του αλώβητου αμαρτωλού παρελθόντος, και επαναλαμβάνεται διαρκώς, και το κυριότερο, δεν τιμωρείται ποτέ, με αποτέλεσμα η Αθλιότητα να συνιστά την πλέον αποτελεσματικά και διαχρονικά προστατευόμενη πραγματικότητα της χώρας.

Η Νέμεση, στην ουσία, φυλάσσεται αποτελεσματικά στα υπόγεια της πλέον ασφαλούς φυλακής μεγίστης ασφαλείας, που δεν είναι άλλη από την γενικευμένη πολιτική αδιαφορία μεγάλου μέρους του λαού και του ευτελισμού της σημασίας της συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Η άμεση Δημοκρατία, όπως π.χ., εφαρμόζεται στην Ελβετία, είναι, νομίζω, επί του παρόντος, η πλέον πρόσφορη δημοκρατική οδός επιστροφής του λαού στη διαδικασία λήψης αποφάσεων που έχουν να κάνουν με την ίδια του τη ζωή, την οικογένειά του, την κοινότητά του, την κοινωνία του, τη χώρα του.

Το Κοινοβούλιο πρέπει να αναδιαρθρωθεί πλήρως ως προς την αποστολή και τη λειτουργία του, δίοτι έτσι όπως έχει, δεν μπορεί να ενδιαφέρει παρά μόνο όσους κάνουν καριέρα πολιτικού, επαγγέλλονται τον πολιτικό. Αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους ίδιους αλλά κανένα για τον λαό.

Και, ας το πούμε κι αυτό, παράλληλα με το βάθεμα και πλάτεμα της πραγματικότητας της ατιμωρησίας της Μεγάλης Διαπλοκής και των παρανομιών των προστατευόμενων Μεγάλων Συμφερόντων, στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό βάθυνε και πλάτυνε η αντίληψη ότι δεν μπορείς να επιβάλλεις τη νομιμότητα στα συμφέροντα αυτά και ότι, τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει, πέρα από το να το πάρουν απόφαση τα Συνήθη Υποζύγια ότι δεν μπορούν να αλλάξουν αυτή την ιστορική νομοτέλεια, εξόν κι αν συμμορφωθούν με την επιταγή του Συντάγματος τη σχετική με την υποχρέωση υπεράσπισής του από το λαό, αλλά ο λαός όταν δεν κλαίει τη μοίρα του, επιλέγοντας την ίδια στιγμή αυτούς που προκαλούν το διαχρονικό του κλάμα, έχει άλλες εξίσου σοβαρές ασχολίες να βρίζει στα καφενεία τις ίδιες του τις επιλογές, κάπου εκεί ανάμεσα στο καφέ, στο εσπρέσο και στη πρέφα.

Κι όσο κι αν η μεγάλη και πρωταρχική ευθύνη βαθύνει την πολιτική ηγεσία του τόπου, και, κύρια, τις εκάστοτε κυβερνήσεις του, εν τούτοις ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνά που και που να ρίχνει και μια ματιά στον καθρέφτη.

     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!