Έχω καιρό να γράψω. Και έχω τόσα να πω. Για το γ@μημένο το σύμπαν που μας έχει κάνει ένα απέραντο μπ@υρδέλ@ την ζωή μας, για την γκρίνια και την αηδία που βρίσκεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Σήμερα θα γράψω και θα ζητήσω μια χάρη, από ένα κοντογειτονάκι μου. Δεν το έχω γνωρίσει γιατί όταν ο...
Νινάκος γεννήθηκε, εγώ είχα ήδη μετακομίσει, αφού έκανα οικογένεια.
Την μαμά, τον μπαμπά και τα δυο αδέρφια του όμως τα θυμάμαι. Στα 500 μέτρα μακριά άλλωστε ήταν τα πατρικά μας. Στο πλαταιάκι καθόμασταν ώρες και μιλούσαμε με φίλους και συμμαθητές. Μια Νέα Ιωνία, μια Ηράκλειο. Παίζαμε και τα ΠΡΟΠΟ μας με 50 δραχμές αν θυμάμαι καλά που τα συμπληρώναμε με στυλό και μας τα σφράγιζαν μαζί με ένα κουπόνι. Πιτσιρίκια, 14 - 15 ετών...
Σήμερα το μεσημέρι Νινάκο αγόρι μου, συνοδέψαμε τον αδερφό σου στην τελευταία του κατοικία. Η μαμά ήταν χάλια, το ίδιο και ο μεγάλος σου αδερφός. Τον μπαμπά σου δεν τον είδα. Ο Παντελής "κοιμόταν" ντυμένος γαμπρός μέσα στο λευκό κρεβάτι του.
Ο Παντελής όμως Νινάκο, πριν αποφασίσει ο Θεός να τον πάρει κοντά του άφησε μια σπουδαία "προίκα" σε όλους μας, που κανείς όμως δεν μπορεί να την χρησιμοποιήσει εκτός από έναν άνθρωπο πάνω στην γη αυτή την στιγμή.
Εσένα αγόρι μου...
Εσύ μπορείς να πάρεις μια κιθάρα και να συνεχίσεις αυτό που έκανε ο Παντελής. Εσύ μπορείς αγόρι μου, μέσα από τα μάτια και την φωνή σου, να αναπληρώσεις το βιολογικό κενό που άφησε ξαφνικά στην στροφή της Βουλιαγμένης ο Παντέλος την Πέμπτη το πρωί.
Όταν το αποφασίσεις, θέλω να σου κάνω δώρο μια κιθάρα, με μια ευχή γραμμένη επάνω. Θέλω να πεισμώσεις, να γίνεις μαχητής, να παθιαστείς, όπως ακριβώς και ο Παντελής.
Να σε ακούμε και να καμαρώνουμε...
Το παλιό σου κοντογειτονάκι που δεν γνώρισες ποτέ Νινάκο...
