αποκαλούμε «Ελγίνεια». Και είχε δίκιο. Γιατί ποτέ δεν ήταν του Έλγιν.
«Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ…». Με αυτά τα λόγια η Μελίνα Μερκούρη περιέγραφε γλαφυρά τον σκοπό της ζωής της και της πολιτικής της διαδρομής, την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Ελλάδα.
Η Μελίνα αποφάσισε να κάνει σκοπό ζωής την επιστροφή των Γλυπτών το 1960, όταν στα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να αφήσουν το ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα Γλυπτά.
Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, ως υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας, έθεσε το θέμα στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για εμάς», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας». Και «αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Δείτε το βίντεο από μια συνάντηση της Μελίνας Μερκούρη, ως υπουργού Πολιτισμού της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, με τον τότε διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου David Mackenzie Wilson:
Πηγή
