Εδώ και χρόνια, ο ερειπιώνας της Κυδιάντας, κάθε πρωινό της Μεγάλης Παρασκευής, παίρνει ζωή. Κυδιαντούσοι από όλα τα μέρη, ακόμα κι από τη μακρινή Αυστραλία, απόγονοι και αναρίθμητοι φίλοι του μαρτυρικού χωριού, ανταμώνουν σε αυτό το σημείο της Μυροβόλου Χίου. Ταπεινοί προσκυνητές, περίσσια ευλαβικοί θα δηλώσουν την παρουσία τους τιμώντας τη μνήμη της εγκαταλελειμμένης πατρίδας. Της κάθε πατρίδας και του κάθε τόπου, που χάνεται από προσώπου γης.
Ο σεισμός του 1949, όταν ακόμη και ο δρόμος σχίστηκε στα δύο, αποτέλεσε το τελευταίο χτύπημα για την Κυδιάντα.
Το χωριό εγκαταλείφθηκε οριστικά και οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους μετακόμισαν στη Λαγκάδα.
Μάλιστα το 1948 ήταν η τελευταία χρονιά που λειτούργησε το σχολείο.
Κόντρα στο χρόνο στέκουν οι εκκλησίες του Αγίου Γιάννη και της Αγίας Αναστασίας που οι κάτοικοι λειτουργούν συμβολικά ακόμη, δείχνοντας έτσι την ανάγκη που έχουν να ξαναζωντανέψει το χωριό τους.
Κάθε πρωί της Μ. Παρασκευής κάτοικοι από τη δεκαετία του ’70 ψάλλουν τα Πάθη τα Σεπτά χωρίς την παρουσία ιερέα στην εκκλησία του Αϊ-Γιάννη.
Από τις αρχές του 2000, χάρη στη δύναμη της τηλεόρασης, έχει γίνει γνωστό στο πανελλήνιο (και όχι μόνο) συγκεντρώνοντας κάθε χρόνο όλο και περισσότερα παιδιά της Κυδιάντας και δίνοντας το μήνυμα ότι έστω και μια φορά το χρόνο τα ερειπωμένα χωριά της ελληνικής παίθρου μπορούν να ζωντανέψουν.
