Στην Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας, η οποία απαιτεί καταχρηστικά να εισπράττει δικαιώματα ακόμα και από τις Ανώτερες Επαγγελματικές και τις Ερασιτεχνικές Σχολές χορού, παρά... τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, αναφέρεται σε κοινοβουλευτική του παρέμβαση ο Βουλευτής Ηρακλείου κ. Λευτέρης Αυγενάκης, προς τους Υπουργούς Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Πολιτισμού και Αθλητισμού κ.κ. Χαράλαμπο Αθανασίου και Πάνο Παναγιωτόπουλο.
Στην παρέμβασή του ο Ηρακλειώτης Βουλευτής, επισημαίνει ότι «ένώ λοιπόν η μουσική από τις σχολές αυτές χρησιμοποιείται αυστηρώς και μόνο στο πλαίσιο της διδασκαλίας του χορού και δεν πρόκειται για «δημόσια εκτέλεση» όπως αυτή ορίζεται από τον νόμο, ώστε να οφείλουν να ζητούν άδεια για την χρήση της και να καταβάλλουν δικαιώματα, η Α.Ε.Π.Ι έχει γίνει ο «βραχνάς» των Σχολών αυτών.»
Στην γνωμοδότηση του ΝΣΚ 243/1999 επί αιτήματος σωματείου Χορού και Ρυθμικής και ελληνικού συλλόγου Royal Academy of Dancing, εάν οι σχολές χορού του νόμου 1158/1981 που εκτελούν μουσική για διδακτικούς λόγους με σκοπό την προώθηση της διδασκαλίας χορού υπόκεινται στην άσκηση του περιουσιακού δικαιώματος του δημιουργού της μουσικής, απαντά ότι: «το άρθρο 27 Ν.2121/1993 «Πνευματική Ιδιοκτησία, συγγενικά δικαιώματα και πολιτιστικά θέματα» ορίζει ότι «Επιτρέπεται, χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή, η δημόσια παράσταση ή εκτέλεση έργου: α)σε περίπτωση επίσημων τελετών, στο μέτρο που δικαιολογείται από τη φύση αυτών των τελετών, β) στο πλαίσιο της δραστηριότητας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το προσωπικό και τους μαθητές ή σπουδαστές του ιδρύματος εφόσον το κοινό απαρτίζεται αποκλειστικά από αυτούς ή από τους γονείς των μαθητών ή σπουδαστών ή όσους έχουν την επιμέλεια αυτών ή όσους συνδέονται άμεσα με τις δραστηριότητες του ιδρύματος». Όπως τονίζει το ΝΣΚ στη γνωμοδότησή του «εκ της διατάξεως αυτής μεταξύ των άλλων προκύπτει ότι η διάταξη προβλέπει ένα περιορισμό στο δικαίωμα δημόσιας εκτέλεσης ενός έργου και επιτρέπει χωρίς την άδεια του δημιουργού του και χωρίς αμοιβή, τη δημόσια παράσταση ή δημόσια εκτέλεση ενός έργου στο πλαίσιο δραστηριοτήτων από το προσωπικό και τους μαθητές ή σπουδαστές ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος υπό τον όρον ότι το κοινό απαρτίζεται αποκλειστικά από τα πρόσωπα αυτά ή τους γονείς των μαθητών ή σπουδαστών ή όσους έχουν την επιμέλεια αυτών ή όσους συνδέονται άμεσα με τις δραστηριότητες του ιδρύματος.»
«Τούτο συμβαίνει και με τις σχολές χορού, αφού και αυτές ως εκπαιδευτήρια εμπίπτουν στην έννοια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, και επομένως απολαμβάνουν των περιορισμών του άρθρου 27, εάν χορευτές είναι μαθητές ή σπουδαστές της σχολής ή ανήκουν στο προσωπικό της σχολής και αν το κοινό απαρτίζεται από τα πρόσωπα αυτά ή από τους γονείς των μαθητών ή σπουδαστών. Το ίδιο ισχύει και όταν η χρήση μουσικών έργων γίνεται στα πλαίσια των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών και ειδικότερα όταν πρόκειται για εκτέλεση που γίνεται στο πλαίσιο διδασκαλίας του μαθήματος χορού στους σπουδαστές ή μαθητές με την επίβλεψη καθηγητή. Η ερμηνεία αυτή δεν αφορά τα ιδιωτικά γυμναστήρια που χρησιμοποιούν μουσική» σημειώνει στην γνωμοδότησή του, το ΝΣΚ.
Είναι προφανές, πως η Α.Ε.Π.Ι. δεν μπορεί να ζητά δικαιώματα στην περίπτωση των σχολών χορού που λειτουργούν με βάση τον νόμο 1158/1991 και τα σχετικά Π.Δ., όπως δεν μπορεί να ζητά δικαιώματα από τα ωδεία και τα σχολεία που χρησιμοποιούν την μουσική στο πλαίσιο της διδασκαλίας, πράγμα το οποίο εκφράζεται ξεκάθαρα στην υπ’αριθμ. γνωμοδότηση του Ν.Σ.Κ. 243/1999 «Τούτο συμβαίνει και με τις σχολές χορού, αφού και αυτές ως εκπαιδευτήρια εμπίπτουν στην έννοια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, και επομένως απολαμβάνουν των περιορισμών του άρθρου 27»
Τέλος, ο κ. Λ. Αυγενάκης, ερωτά τους αρμοδίους Υπουργούς σε ποιες ενέργειες προτίθενται να προβούν προκειμένου η ΑΕΠΙ και γενικότερα οι εταιρείες είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων, να συμμορφωθούν με τα προβλεπόμενα από τον νόμο, όσον αφορά στις σχολές χορού, καθώς ως εκπαιδευτήρια εμπίπτουν στην έννοια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και εκτελούν μουσική για διδακτικούς λόγους.
