«Παρακολούθησα από κοντά σχεδόν όλα τα προσυνέδρια των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, για την επιτυχία των οποίων, θέλω να συγχαρώ τα μέλη του Κινήματος, τα στελέχη, την Κεντρική Προσυνεδριακή Οργανωτική Επιτροπή και τον πρόεδρο.
Υπάρχουν δύο λόγοι που βρέθηκα όλο αυτό τον καιρό κοντά σας.
Ο πρώτος, είναι ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος.
Φίλος και συναγωνιστής από τα παλιά και ο μοναδικός που δεν το έβαλε ποτέ κάτω, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, στους αγώνες που έδινε για το έθνος, την εθνική κυριαρχία και ενάντια στη διαπλοκή.
Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι ο Πάνος Καμμένος απηύθυνε δημόσια κάλεσμα συστράτευσης στις αντιμνημονιακές δυνάμεις του πατριωτικού δημοκρατικού τόξου.
Το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα, το οποίο εκπροσωπώ σήμερα εδώ, πιστεύει στην Πατρίδα, πιστεύει στη Δημοκρατία και είναι ταγμένο στην υπηρεσία τους. Οι Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες στεκόμαστε αντιμέτωποι με εκείνους που θέλουν μία Ελλάδα φτωχή και εξαθλιωμένη, παραδομένη στις διαθέσεις των δανειστών.
Αλλά και ενάντια σε αυτούς που τρομοκρατούν τον πολίτη σκορπίζοντας απειλές σε βάρος εκείνου και της οικογένειάς του και χειραγωγώντας έτσι, κατά τρόπο βάναυσο και αντιδημοκρατικό, τις πολιτικές εξελίξεις.
Όσο για τον όρο «αντιμνημονιακές δυνάμεις», ξέρω ότι κάποιοι μου καταλογίζουν ότι έχω ψηφίσει το Μνημόνιο 2.
Δεν τρέφω αυταπάτες και δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Κρίνοντας εκ των υστέρων, έχω να σας πω ότι μακάρι το Φεβρουάριο του 2012 να είχα ακολουθήσει το παράδειγμα του Πάνου Καμμένου, της Μαρίας Κόλλια, του Παναγιώτη Μελά, της Έλενας Κουντουρά, της Μίκας Ιατρίδη και να μην ξεχάσω φυσικά, και τον επικεφαλής του Πανελληνίου Άρματος Πολιτών, το Γιάννη Δημαρά και να ψήφιζα κατά. Ακούγοντας όμως επί τρία χρόνια τις απανωτές διαβεβαιώσεις του σημερινού πρωθυπουργού ότι θα την έκανε τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, ότι θα επετύγχανε ένα άλλο μίγμα πολιτικής, έτρεφα την προσδοκία ότι θα μπορούσε να βρεθεί μία διέξοδος για τη χώρα μακριά από τα Μνημόνια, την οποία θα εξασφάλιζε το κόμμα στο οποίο ανήκα μία ζωή.
Το κόμμα στο οποίο προήδρευσαν οι αείμνηστοι Καραμανλής, Αβέρωφ, Έβερτ, ο Μητσοτάκης και από το 1997 και για δώδεκα χρόνια ο Κώστας Καραμανλής.
Έπεσα έξω.
Και σας το καταθέτω ευθαρσώς.
Επίσης, όταν ο Σαμαράς μου πρότεινε 17 Ιουνίου να είμαι Υφυπουργός Εργασίας, πίστευα και πάλι ότι θα έκανα πράξη την πολιτική που υποστήριζα ως Τομεάρχης Εργασίας του κόμματος.
Και εκεί έπεσα έξω.
Η πλάνη μου όμως διήρκησε μια-δύο μέρες όταν δοκίμασαν να μου μπουν καπέλο οι επίτροποι της Τρόϊκας. Αυτό δεν το σήκωνε ούτε η πολιτική μου αξιοπρέπεια, ούτε ο εθνικός μου εγωϊσμός. Διότι ναι, δικαιούμαστε οι Έλληνες να είμαστε εγωϊστές. Τους παρέδωσα την ίδια στιγμή το υπουργιλίκι, έφυγα από το κόμμα που ανήκα μία ζωή και τράβηξα το δικό μου δρόμο μαζί με πολλούς και από όλα τα σημεία της Ελλάδας ακόμη και από τους απόδημους.
Αυτά, τα έχω συζητήσει με πολλούς φίλους, πατριώτες, δημοκράτες, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και φυσικά με πολλού καλούς μου φίλους από τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και με τον ίδιο τον πρόεδρο, αυτά θα τα παραθέσω και στο συνέδριο αφού έλαβα την τιμή να παραστώ και να ανεβώ στο βήμα».
Ο πρώτος, είναι ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος.
Φίλος και συναγωνιστής από τα παλιά και ο μοναδικός που δεν το έβαλε ποτέ κάτω, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, στους αγώνες που έδινε για το έθνος, την εθνική κυριαρχία και ενάντια στη διαπλοκή.
Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι ο Πάνος Καμμένος απηύθυνε δημόσια κάλεσμα συστράτευσης στις αντιμνημονιακές δυνάμεις του πατριωτικού δημοκρατικού τόξου.
Το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα, το οποίο εκπροσωπώ σήμερα εδώ, πιστεύει στην Πατρίδα, πιστεύει στη Δημοκρατία και είναι ταγμένο στην υπηρεσία τους. Οι Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες στεκόμαστε αντιμέτωποι με εκείνους που θέλουν μία Ελλάδα φτωχή και εξαθλιωμένη, παραδομένη στις διαθέσεις των δανειστών.
Αλλά και ενάντια σε αυτούς που τρομοκρατούν τον πολίτη σκορπίζοντας απειλές σε βάρος εκείνου και της οικογένειάς του και χειραγωγώντας έτσι, κατά τρόπο βάναυσο και αντιδημοκρατικό, τις πολιτικές εξελίξεις.
Όσο για τον όρο «αντιμνημονιακές δυνάμεις», ξέρω ότι κάποιοι μου καταλογίζουν ότι έχω ψηφίσει το Μνημόνιο 2.
Δεν τρέφω αυταπάτες και δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Κρίνοντας εκ των υστέρων, έχω να σας πω ότι μακάρι το Φεβρουάριο του 2012 να είχα ακολουθήσει το παράδειγμα του Πάνου Καμμένου, της Μαρίας Κόλλια, του Παναγιώτη Μελά, της Έλενας Κουντουρά, της Μίκας Ιατρίδη και να μην ξεχάσω φυσικά, και τον επικεφαλής του Πανελληνίου Άρματος Πολιτών, το Γιάννη Δημαρά και να ψήφιζα κατά. Ακούγοντας όμως επί τρία χρόνια τις απανωτές διαβεβαιώσεις του σημερινού πρωθυπουργού ότι θα την έκανε τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, ότι θα επετύγχανε ένα άλλο μίγμα πολιτικής, έτρεφα την προσδοκία ότι θα μπορούσε να βρεθεί μία διέξοδος για τη χώρα μακριά από τα Μνημόνια, την οποία θα εξασφάλιζε το κόμμα στο οποίο ανήκα μία ζωή.
Το κόμμα στο οποίο προήδρευσαν οι αείμνηστοι Καραμανλής, Αβέρωφ, Έβερτ, ο Μητσοτάκης και από το 1997 και για δώδεκα χρόνια ο Κώστας Καραμανλής.
Έπεσα έξω.
Και σας το καταθέτω ευθαρσώς.
Επίσης, όταν ο Σαμαράς μου πρότεινε 17 Ιουνίου να είμαι Υφυπουργός Εργασίας, πίστευα και πάλι ότι θα έκανα πράξη την πολιτική που υποστήριζα ως Τομεάρχης Εργασίας του κόμματος.
Και εκεί έπεσα έξω.
Η πλάνη μου όμως διήρκησε μια-δύο μέρες όταν δοκίμασαν να μου μπουν καπέλο οι επίτροποι της Τρόϊκας. Αυτό δεν το σήκωνε ούτε η πολιτική μου αξιοπρέπεια, ούτε ο εθνικός μου εγωϊσμός. Διότι ναι, δικαιούμαστε οι Έλληνες να είμαστε εγωϊστές. Τους παρέδωσα την ίδια στιγμή το υπουργιλίκι, έφυγα από το κόμμα που ανήκα μία ζωή και τράβηξα το δικό μου δρόμο μαζί με πολλούς και από όλα τα σημεία της Ελλάδας ακόμη και από τους απόδημους.
Αυτά, τα έχω συζητήσει με πολλούς φίλους, πατριώτες, δημοκράτες, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και φυσικά με πολλού καλούς μου φίλους από τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και με τον ίδιο τον πρόεδρο, αυτά θα τα παραθέσω και στο συνέδριο αφού έλαβα την τιμή να παραστώ και να ανεβώ στο βήμα».
