Ο χρόνος σταματά και το μυαλό γυρίζει πίσω σ` εκείνη την αποφράδα ημέρα που η Ηλεία παραδόθηκε στις φλόγες. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η εικόνα των πυρόπληκτων περιοχών έχει αλλάξει. Τα σπίτια ξαναχτίστηκαν, οι λόφοι πρασίνισαν και οι περισσότεροι συνέχισαν και πάλι τη ζωή τους, ή έκαναν μια καινούργια αρχή. Ωστόσο, στη Μάκιστο και την Αρτέμιδα, η ζωή δεν είναι πια η ίδια. Και στα δυο χωριά επικρατεί μια απέραντη σιωπή. Ποτέ πια η ζωή δεν θα είναι ίδια αφού από τα δυο χωριά λείπουν οι άνθρωποι που χάθηκαν στις φλόγες στην προσπάθειά τους να σωθούν ή να σώσουν...
Σήμερα συμπληρώνονται πέντε χρόνια αλλά για τους κατοίκους όσων χωριών δοκιμάστηκαν από τις φλόγες, είναι σα να μην πέρασε μια ημέρα... Οι μνήμες είναι τόσο ζωντανές και χαραγμένες στο μυαλό τους που δεν είναι εύκολο να «ξεθωριάσουν». Κάποιοι έχασαν συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς, τα σπίτια, τις περιουσίες τους...
Πέντε χρόνια μετά, ο απολογισμός είναι αρνητικός. Η πολιτεία δεν ανταποκρίθηκε στην υποχρέωσή της για την ανασυγκρότηση των πυρόπληκτων περιοχών και όχι μόνο αυτό, με τη δικαιολογία της οικονομικής κρίσης έχει αφαιρέσει από τα χέρια των δημάρχων χρήματα και εφόδια για την πολιτική προστασία. Ακόμα και το περιβόητο Ταμείο Μολυβιάτη, κανείς δεν ξέρει τι τύχει θα έχει. Το μόνο θετικό, επισημαίνουν κάποιοι, είναι η αλλαγή νοοτροπίας από μερίδα ανθρώπων, κι αυτό είναι το κακό. Ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι το μέγεθος της καταστροφής ώστε να βάλουμε πλάτη για να μην επαναληφθούν τα τραγικά γεγονότα του 2007...
